MDK
Mój Drogi Kumplu
Dawno nie pisałam do Ciebie…. czas tak szybko mija
i przemija.
Spotkaliśmy się w niedzielę, a to już druga niedziela minęła…..
Ja piszę list, którego nie przeczytasz, bo nie lubisz internetu……..
A wiesz, że możemy się już nie spotkać ponownie?
Co myślisz o takich drobnych gestach, zachowaniach? Lubiłam je w Twoim wykonaniu…. Buziak na powitanie, dłoń na twarzy, karteczki z serduszkami…..
DROBIAZGI
Łapię się na drobiazgach. Takich okruchach. Nawet tego nie zauważałam, bo zawsze były. Były obecne w moim życiu. Nawet ich nie rejestrowałam, nie pamiętałam o nich. Zawsze były i nie doceniałam ich znaczenia. Zupełnie inaczej postrzegam świat. Realnie, czy nie realnie? Niepoprawna optymistka…..Otaczają mnie przedmioty, którym ktoś inny nadawał życie, ja tylko je użytkowałam. Były, są przyzwyczaiłam się do nich. Okruchy miłości, okruchy uczucia. Ale ułatwiały i uprzyjemniały życie codzienne. Zapach zapastowanej podłogi, wytrzepana wycieraczka, posprzątany balkon, podlana oliwka, wyrzucone śmieci…. Mogłabym jeszcze wymienić całą listę, niekończącą się …….
Teraz sama muszę się tymi drobiazgami zająć, nauczyć się o nie dbać. Albo pamiętać o nich. Co chwila, kolejny przypomina o swoim istnieniu. Próbuję ułożyć swoje życie na nowo. Z tych drobiazgów. I tak sobie myślę. że często o nich zapominamy, podobnie, jak o gestach – uścisk ręki, uśmiech, Dzień dobry,…. co słychać …… miłego wieczoru, miłego dnia.
Przytulenie i otulenie, pogłaskanie. Drobiazgi. Ale jakże ważne…. Moje życie składa się z takich drobnostek. Zbieram je, jak paciorki, patyki. Mój ulubiony autor Jonathan Carroll pisał o zaślubinach patyków. – jeśli spotka Cię coś wyjątkowego to znajdź patyk i zapisz na nim to wydarzenie. A ja swój zbiór buduję z drobinek-ociupinek. Okruchy życia? Może tak można je nazwać. Dla mnie niezwykle ważne. Proste słowo, drobny gest nieraz więcej znaczą niż wielkie zdarzenia, wydarzenia. I nawet często nie zdajemy sobie z tego sprawy. Przytrzymanie windy, uchylenie drzwi, uśmiech i …. lepiej zaczyna się dzień.
Polubiłam te swoje drobiazgi, okruszki. Tak, jak wróble karmione przez naszą rodzinę ziarenkami. Bo często o taki drobiazg rozbija się coś poważniejszego. Bo zapominamy o tym drobiazgu. A dla wielu osób nasz drobiazg nie jest drobiazgiem. Jest centrum wszechświata. jest najważniejszy w ich życiu. My to pomijamy, nie zauważamy. A może warto nieraz zatrzymać się i pomyśleć. Podam rękę, pomogę wsiąść do tramwaju, przepuszczę kogoś w kolejce do kasy…. Lub po prostu uśmiechnę się. Wyślę SMSa z emotikonom… i może komuś zrobi się cieplej, milej…
